W Polsce mamy trzy rodzime klony (zwyczajny, jawor i polny), na świecie zaś łącznie 110 gatunków. Klony rosną głównie w Azji, ale też w Europie, Ameryce Północnej oraz w północnych rejonach Afryki. 

Najbardziej powszechny w Polsce jest klon zwyczajny. Występuje na niżu i w niższych partiach gór. Zazwyczaj wybiera siedliska z glebami żyznymi i świeżymi. Bory mieszane i żyzne lasy liściaste, jak grądy, łęgi i buczyny, są poprzetykane klonami, które tworzą tzw. domieszki w drzewostanie.

Klon zwyczajny jest pokaźnym drzewem, które dorasta do 30 m wysokości. Ma ciemnoszarą, spękaną korę. Liście są dłoniaste, o wyciągniętych, ostro zakończonych klapach. Jeśli się przyjrzeć im się z bliska, to na spodniej stronie, w kątach nerwów liściowych można dostrzec kępki włosków. W ogonku liściowym biegną zaś przewody mleczne, więc po oderwaniu od gałązki wycieka z nich biała wydzielina. 

Żółtozielone kwiatostany klonu pojawiają się na chwilę przed rozwojem liści. Co ciekawe, są one miododajne. Możecie je wypatrywać wczesną wiosną. 

Po przekwitnięciu, na drzewie rozwijają się owoce – skrzydlaki. W środku mają dwa małe orzeszki, które otulone są skrzydełkami. U klonu zwyczajnego skrzydełka są charakterystycznie ustawione, pod kątem 120 stopni względem siebie.