Sterczące, wysokie słuchy, czyli uszy, to jedna z najbardziej charakterystycznych cech zająca szaraka. Obraca nimi we wszystkich kierunkach, a gdy wyczuje zagrożenie, kładzie je po sobie, doskonale ukryty w trawie. Wcale nie jest tak łatwo go wypatrzeć. Szare futerko, z rdzawymi i brunatnymi odcieniami okazuje się doskonałym kamuflażem. Ukrycie ułatwiają też niewielkie rozmiary. Długość ciała waha się od 35 - 70 cm, a wysokość około 30 cm. W razie zagrożenia ratuje się ucieczką, a pogoń za nim, to zazwyczaj strata czasu - przekonał się o tym już nie jeden lis. Porusza się charakterystycznymi skokami, za sprawą dobrze umięśnionych tylnych nóg (stąd ich nazwa skoki), rozpędzając niepozorne ciało do prędkości nawet 80 km/h.

Nie tylko uszy informują o zagrożeniu. Nic nie ukryje się również przed zajęczymi oczami. Te brązowe gałki umieszczone po obu stronach głowy umożliwiają pełen ogląd sytuacji.

Zjada głównie rośliny zielone, owoce, grzyby, a także podgryza korę i pędy drzew. Jest przy tym niezłym łakomczuchem - dziennie potrzebuje od 800 - 1000 g pokarmu.

Mięsem z zająca jest w puszczy zainteresowanych wielu drapieżników, stąd bardzo rzadko udaje mu się dożyć 13 lat. Rozmnaża się za to na potęgę. Gody trwają niemal cały rok, a samice mają aż trzy mioty, z których za każdym razem przychodzi na świat od 2 do 6 małych zajączków.