Tchórze należą do rodziny łasicowatych i zamieszkują właściwie każdy region naszego kraju. Przeważnie można je spotkać w lasach, zagajnikach lub zaroślach. Czasami nawet też w okolicach wiejskich gospodarstw, gdzie udają się w poszukiwaniu pożywienia. Osiedlają się w opuszczonych norach np. króliczych, chociaż same też potrafią je sobie wykopać. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów i wagi 0,5-1,5kg są wyśmienitymi drapieżnikami. Dzięki świetnemu słuchowi i wzrokowi żadna ofiara im nie umknie, zwłaszcza że polują one przeważnie w nocy. Ich specjalnością są gryzonie. Myszy i szczury drżą wręcz na samą myśl o tym niewielkim ssaku, co czyni go w pewnym sensie sprzymierzeńcem gospodarzy. Niestety zwierzęta hodowlane napotkane w gospodarstwie takie jak np. kury czy gołębie też są dla niego łakomym kąskiem przez co tchórze są często tępione przez ludzi.

To jak się nazywają nie ma wiele wspólnego z ich charakterem., a wręcz przeciwnie. Tchórze potrafią rzucić się nawet na większego od siebie przeciwnika. Szczególnie jeśli mówimy o samicy z młodymi, bo ta potrafi być wyjątkowo waleczna i zacięta w walce. Czasem jednak przeciwnik może okazać się zbyt duży, wtedy tchórz ujawnia swoją tajną broń- silnie cuchnącą ciecz wydzielaną przez gruczoły zapachowe, którą wystrzeliwuje w kierunku napastnika, głośnio przy tym wrzeszcząc. Tym sposobem może unieszkodliwić nawet wilka, gdy tylko dobrze wyceluje i trafi go w pysk. Dzięki tej niecodziennej zdolności tchórz jest też niektórym znany jako „śmierdziel”.

Tchórze prowadzą raczej samotny tryb życia z wyjątkiem okresu godowego, który przypada na marzec lub kwiecień. Po trwającej ok. 40 dni ciąży samica wydaje na świat od 4 do 8 małych „tchórzyków”. Młode przez pierwsze tygodnie swojego życia są całkowicie zdane na matkę i mieszkają w gnieździe wyłożonym sierścią i roślinami (np. trawą lub liśćmi). Po 4 tygodniach otwierają oczy, a w wieku 3 miesięcy stają się gotowe do samodzielnego życia.