Choć jej wygląd nie przypomina czarnopiórych kuzynów, sójka należy do rodziny krukowatych. Przeważa beżowo-szare ubarwienie z domieszką różu. Z czarnym ogonem kontrastuje biały kuper. Do tego ciemny dziób i wyraźny czarny wąs. Bardzo charakterystyczne dla sójki są niebieskie lusterka na skrzydłach, co ciekawe, błękitne barwy nie są wynikiem obecności pigmentu, a efektem gry świateł.

Sójka jest wielkości gołębia, jej długość ciała wynosi około 32 - 34 cm, rozpiętość skrzydeł ponad 50 cm, nie ma wyraźnych różnic między płciami.

O spotkanie z sójką w Puszczy Białowieskiej jest bardzo łatwo. Znajdziemy ją zarówno w lasach iglastych, mieszanych, na obrzeżach i polanach. Gniazdo zbudowane z luźno ułożonych patyków, często ukryte jest w koronach drzew iglastych lub wśród gęstych krzewów. W czasie lęgu sójka znosi 5 do 7 jaj, pisklaki przychodzą na świat nawet w kilkudniowych odstępach. Rodzice opiekują się potomstwem przez trzy tygodnie, aż do opuszczenia gniazda przez najmłodszego potomka.

Przynależność do rodziny krukowatych zobowiązuje - sójki należą do bardzo inteligentnych ptaków. Z ich sprytu  korzystają też inni mieszkańcy puszczy. Sójki z łatwością uczą się nowych dźwięków, są przy tym bardzo aktywnie wokalne i spostrzegawcze, podnoszą alarm gdy tylko dostrzegą coś niepokojącego.

Żywią się owadami, a także drobnymi kręgowcami. Jesienią przechodzą na dietę roślinną, wówczas żołędzie, owoce i nasiona drzew stają się podstawą pożywienia. Znalezione przysmaki potrafią magazynować w leśnej ściółce, przechować pod krzewem, w dziuplach i w szczelinach drzew. W ten sposób przyczyniają się również do rozsiewania roślin.