Gąsiorek jest najpospolitszym przedstawicielem rodziny dzierzbowatych. Ubarwienie ptaka różni się w zależności od płci. Samiec ma charakterystyczną, czarną opaskę na oku, biały spód, popielato-niebieską czapeczkę, brązowe, kasztanowe skrzydła i wierzch. Ogon jest ciemniejszy z białymi końcówkami. U samicy nie znajdziemy „łobuzerskiej” opaski na oku, brzuch ma nieco ciemniejszy, pokryty drobnymi cętkami, a ogon brązowy, a nie czarny jak u samca. Samica różni się też kolorem czapeczki, wierch głowy nabiera beżowych odcieni.

Ptak jest niewiele większy od wróbla (długość ciała 16-18 cm), a jednak należy do największych postrachów obrzeży białowieskich lasów. Łacińska nazwa „lanius” oznacza „rzeźnik”. Gąsiorek potrafi schwytać ofiary niewiele mniejsze od siebie, a znany jest z tego, że zdobycze magazynuje na cierniowych gałązkach. W polowaniu przydaje mu się charakterystyczny, haczykowato zakończony dziób - tzw. „sokoli ząb”. Ulubionym przysmakiem dzierzby gąsiorka są duże owady, których wypatruje z gałązki. Nie zawaha się nawet przed atakiem na gryzonie, płazy, czy pisklęta.

Gąsiorki gniazdują na skraju lasu, w krzewach lub niewielkich zadrzewieniach. Wyprowadzają jeden lęg w roku, 4-6 piskląt pozostaje w gnieździe przez dwa tygodnie od wyklucia. 

Gąsiorki, poza czasem lęgów, prowadzą samotny tryb życia. Rozpoznamy je nie tylko po charakterystycznym wyglądzie, ale również donośnym śpiewie, którym potrafią naśladować głosy innych ptaków, ot choćby gęganie gęsi - stąd również nazwa gąsiorek.