Czajka to kolejny ptasi przedstawiciel, który przynosi do puszczy wiosnę. Pojawia się już nawet w lutym! Aby nacieszyć się tą radosną nowiną, musimy być jednak gotowi na długie i trudne wędrówki, po podmokłych, grząskich, trudno dostępnych łąkach i wokół otwartych przestrzeni rozlewisk. Takie właśnie tereny służą najlepiej naszej bohaterce.

Długość ciała czajki ma około 30 cm, a rozpiętość skrzydeł 67 - 80 cm. Ciemny wierzch, w promieniach słońca odkrywa przed nami głęboką zieleń, a ta kontrastuje z białym spodem i pomarańczową plamką na podogonie. Poliki czajki są białe, z ciemnym, szerokim podgardlem i charakterystycznym, długim czubem z piór, falujących na głowie. Czajki nie mają wyraźnych cech dymorfizmu płciowego.

Gniazdują na ziemi, często w kilkurodzinnych koloniach. Gniazdka ukryte są w lekkim dołku, osłonięte dodatkowo wysoką roślinnością. Do lęgów przystępują raz w roku, wysiadując cztery zielone jaja.  Pisklaki są zagniazdownikami, tuż po wykluciu opuszczają gniazdo, pozostając jednak pod opieką rodziców. Samiec czajki nie należy do najwierniejszych partnerów, często dzieli czas między kilkoma gniazdami. Niezwykle czujny, potrafi zaciekle bronić potomstwa.

Przeżywalność czajek niestety nie jest wysoka, a populacja tego gatunku zmniejsza się w dramatycznej skali z roku na rok. Pisklaki są łatwym celem dla drapieżników, a dodatkowym kłopotem są zmiany środowiskowe i wciąż brak należytej ochrony, nawet w części krajów Unii Europejskiej.

Czajki żywią się tym, co znajdą na podmokłych, białowieskich łąkach. Są to przede wszystkim owady, dżdżownice, ślimaki, a także pokarm roślinny.