Kruk jest największym przedstawicielem rodziny krukowatych, długość ciała może przekraczać nawet 70 cm, a rozpiętość skrzydeł sięga półtora metra. Jest zatem znacznie większy od wrony, czy gawrona, z którymi bywa mylony, a rozmiarami dorównuje jastrzębiom i orlikom krzykliwym.

Powodem pomyłek jest zazwyczaj czarne upierzenie, u kruków jednolite, połyskujące w promieniach słońca metalicznymi odcieniami. Czarny jest także ich mocny dziób, od góry częściowo upierzony. U ptaków w locie zaobserwujemy charakterystyczny dla nich ogon w kształcie klina. 

Kruki słyną z inteligencji, a także z długowieczności. Na wolności żyją kilkanaście lat, choć znane są osobniki dożywające nawet czterdziestki. Potrafią planować (nie tylko dla zdobycia pokarmu), wymyślać przeróżne zabawy i w przebiegły sposób odpędzać intruzów.

W czasie zimy kruki łączą się w ogromne stada, w ciepłe miesiące wybierają samotność i życie w parach. W pary dobierają się już w lutym i bardzo szybko przystępują do lęgów. Samca od samicy nie jest łatwo odróżnić (samica może być nieznacznie mniejsza), a ich związki są bardzo trwałe.

Zbudowane z patyków i ziemi gniazda zlokalizowane są wysoko w koronach drzew. Służą przez wiele lat i są rozbudowywane. Samica wysiada od trzech do sześciu jaj, samiec dostarcza pożywienie. Pisklaki wykluwają się po dwudziestu dniach, przez pierwszy miesiąc pozostając w gnieździe rodziców.

Kruki są wszystkożerne. Podstawą jadłospisu jest padlina, ale potrafią upolować mniejsze zwierzęta - gryzonie oraz ptaki. Dietę uzupełniają pokarmem roślinnym. W zdobyciu pokarmu potrafią w niesamowity sposób współpracować, nie tylko między sobą, ale też z innymi mieszkańcami puszczy.

Głos, z którym zazwyczaj identyfikujemy kruki to głębokie, donośne krakanie, słyszalne w puszczy zwłaszcza w zimowe miesiące. To jednak tylko jeden z szerokiego repertuaru odgłosów, którymi posługują się te przebiegłe zwierzęta.