Jenot jest stosunkowo nowym mieszkańcem naszych lasów. Pochodzący z Azji drapieżnik pojawił się w Puszczy Białowieskiej dopiero w 1955 roku, konkurując o nowe terytoria z naszymi rodzimymi gatunkami, przede wszystkim z lisem.

Jenot należy do rodziny psowatych, choć z wyglądu bardziej przypomina szopa pracza. Długość ciała dorosłego osobnika wynosi od 40 do 70 cm, wysokość 20 - 30 cm. Puchate futro i ogon sprawiają, że jenot sprawia wrażenie większego niż w rzeczywistości jest. Maksymalną wagę (około 10 kg) zwierzęta te osiągają jesienią, co jest uzależnione od ich trybu życia. Zapadają w sen zimowy, wcześniej muszą więc zgromadzić odpowiednie zapasy tłuszczu, tak by bezpiecznie przetrwać ubogie w pokarm, mroźne miesiące.

Szare futro jenota w lecie przybiera bardziej brązowy odcień. Cechą charakterystyczną jest ciemna pręga przebiegająca wzdłuż ciała, a także sterczące „bokobrody”. Odznacza się krępą sylwetką z dłuższym tułowiem i krótkimi łapami. Głowa z małymi, zaokrąglonymi uszami i krótkim , szpiczastym pyszczkiem wydaje się nieproporcjonalnie mała w stosunku do reszty ciała. Wokół oczu aż po policzki przebiega charakterystyczna czarna maska. Jenoty nie zdradzają cech dymorfizmu płciowego.

Zdobywanie nowych terenów ułatwia jenotom ogromna tolerancja pokarmowa. Drapieżniki aktywne są przede wszystkim nocą. Polują na gryzonie, płazy, małe ssaki, ptaki i owady. Żywią się również padliną. Potrafią pływać i wspinać się po drzewach, dzięki temu mogą polować na ryby, a także wyjadać lęgi ptakom. Równie chętnie sięgają po leśne owoce i dietę roślinną.

Jenoty żyją samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych. Jako kryjówkę używają borsuczych lub lisich nor, rzadziej wykrotów, gęstych zarośli, czy zwalonych pni drzew. Ciąża trwa około 2 miesięcy, a w jednym miocie na świat przychodzi od 5 do nawet kilkunastu młodych. Dojrzałość płciową uzyskują już w pierwszym roku życia.

Jenoty poruszają się wolno, są za to bardzo wytrzymałymi wędrowcami, z łatwością pokonując długie dystanse. W puszczy mają swoich naturalnych wrogów. Zaskoczone z trudem uciekają. Wykazują się jednak nie lada sprytem potrafiąc udawać martwe.