Paszkot to ptak z rodziny drozdowatych, ale nieco większy zarówno od drozda śpiewaka jak i kosa. Długość jego ciała dochodzi do 29 cm.

Wierzch jest brązowy, a spód jasny z licznymi, dużymi, ciemnymi plamkami. Skrzydła brązowe, z żółtymi dodatkami, a pokrywy podskrzydłowe kontrastują bielą, co zwraca uwagę w trakcie lotu ptaka. Głowa, podobnie jak wierzch, brązowo-szara, z jasnymi policzkami i białą obwódką wokół czarnych oczu. Płeć nie wyróżnia się wyglądem.

W Puszczy Białowieskiej ptak znajduje idealne warunki do gniazdowania. Schronienie zapewniają mu stare, rozległe lasy, przede wszystkim świerkowe i sosnowe. Gniazda, zakładane na różnej wysokości, mają kształt czarki i zbudowane są z traw, liści, cienkich gałązek, mchu oraz igliwia. W nich samica przystępuje do dwóch lęgów w ciągu roku (od kwietnia, do maja). Jaja (w ilości 3-5, w kolorze niebiesko-żółtawym, rdzawo nakrapiane) wysiaduje samica na przemian z samcem. Samiec pomaga też w opiece nad młodymi, które po niespełna trzech tygodniach od wyklucia, opuszczają gniazdo.

O ile iglaste starodrzewy zapewniają paszkotom schronienie i odpoczynek, to przyleśne łąki dostarczają pożywienia. Ptak zajada się owadami, pajęczakami, dżdżownicami oraz ślimakami, które przeszukuje w trawie długimi skokami. Nie pogardzi też pokarmem roślinnym - nasionami i owocami leśnymi, a zimą można go wypatrzeć wśród pęków jemioły. Ptak bardzo chętnie zjada jej kuliste owoce, przyczyniając się do rozsiewania roślinnego pasożyta drzew.

Wypatrzeć paszkota nie jest łatwo, należy do ptaków bardzo płochliwych. Zaniepokojony natychmiast ucieka w korony drzew. Już od późnej zimy można go natomiast usłyszeć, bo należy do grona wyśmienitych, leśnych śpiewaków. Głośny gwizd paszkota łatwo pomylić z głosem kosa, choć paszkot woli krótsze formy piosenek - zwarte zwrotki i częste powtórzenia.