Białe upierzenie i wielkość (140 - 170 cm długość ciała, 210 - 240 cm rozpiętość skrzydeł) sprawiają, że łabędź krzykliwy jest bardzo podobny do łabędzia niemego. Są jednak różnice, pozwalające w łatwy sposób odróżnić obydwa gatunki. Łabędź krzykliwy ma wyraźnie smuklejszą sylwetkę, szyję wyprostowaną (a nie esowato wygiętą) oraz czarny dziób z żółtą plamą   sięgającą nozdrzy. Między samicą, a samcem nie ma wyraźnej różnicy. Młode mają szare ubarwienie piór.

Łabędzie krzykliwe są bardziej ostrożne od niemych. Gniazda zakładają na puszczańskich stawach i rozlewiskach, ukryte wśród gęstych szuwar. Budulcem jest zebrana przez samca roślinność: trawy, trzciny, mech i kłącza. W okresie od kwietnia do maja samica przez miesiąc wysiaduje około pięciu do siedmiu jaj, a młode po wykluciu od razu opuszczają gniazdo i przez kolejne trzy miesiące pozostają pod opieką rodziców. W obronie pisklaków, łabędzie krzykliwe wykazują niezwykłą waleczność.

Bazą pokarmową łabędzi krzykliwych jest nadwodna roślinność.