Zgniotek cynobrowy swoją nazwę zawdzięcza charakterystycznej budowie ciała. Patrząc na owada z boku widzimy, że wygląda jakby przejechał po nim walec – jest po prostu wyjątkowo płaski. Taka budowa ciała jest świetną adaptacją do życia pod korą, gdzie zarówno larwy, jak i postacie doskonałe zgniotka prowadzą głównie drapieżny tryb życia. Chrząszcz ten jeszcze 15–20 lat temu uchodził za wielką rzadkość i tzw. relikt lasów pierwotnych. Stał się również sławny jako gatunek szczególnie narażony na negatywne oddziaływanie gospodarki leśnej. Obecnie coraz częściej obserwowany jest w różnych miejscach w kraju. Ciekawostką jest fakt stwierdzania zgniotka cynobrowego w nawet tak pozornie niegościnnych środowiskach, jak plantacje topolowe. W Puszczy Białowieskiej gatunek ten preferuje martwe osiki i wierzby, nieco rzadziej zasiedla olsze i jesiony, a co ciekawe – unika świerka. Populację zgniotka na terenie całej polskiej części Puszczy Białowieskiej można szacować z grubsza na kilka milionów osobników. Obok zgniotka cynobrowego w Puszczy Białowieskiej nieco rzadziej występuje także jego bliski krewniak – zgniotek szkarłatny Cucujus haematodes, który najchętniej zasiedla martwe olchy.

Cykl: Białowieskie rzadkości
Autor: prof Jacek Hilszczański