Roślina ta zecydowanie kojarzy się z terenami podmkłymi, mokrymi łąkami, moczarami, rowami, brzegami jezior i rzek. Rośnie wśród turzyc i szuwarów, w łęgach i olsach. Lubi gleby ciężkie i obfite w związki azotu. Kanciasta łodyga sztywno wznosi się do góry, często ponad otaczające rośliny lub prześwituje tuż przy ich wierzchołkach. Trudno więc przeoczyć krwawnicę. 

Pęd otulają liczne włoski. Liście mają kształt lancetowaty, są nieco skórzaste, w nasadzie sercowate i zaostrzone na końcu. Po przejechaniu palcami brzegu liścia wyczuwa się szorstkość wystających, krótkich szczecinek. W lipcu i sierpniu pojawiają się pąki kwiatowe na końcach pędów. Kwiaty są zebrane w nibyokółki, które tworzą formę podobną do kłosa. Mają kolor ciemnoróżowy lub purpurowy. Korona składa się z płatków ozdobionych ciemnym nerwem. Spomiędzy nich delikatnie wystają pręciki na różowych nitkach, z fioletowo-żółtymi pylnikami. Przyciągają do siebie liczne owady zapylające. 

Krwawnica jest rośliną leczniczą. Jej łacińska nazwa rodzajowa Lythrum pochodzi od greckiego słowa oznaczającego plamienie krwią, co ma nawiązywać do barwy kwiatów, ale także do właściwości tamowania krwawienia.