Na łąkach różowią się niczym kłosy utkane z drobnych kwiatków. Ich wargowa budowa wskazuje

na rodzinę jasnotowatych (Lamiaceae). U dołu, z ziemi wyrasta rozeta wielu, dość grubych liści. Są karbowane i szorstko owłosione, podobnie jak łodyga. Dolne liście osadzone są na dość długich ogonkach. Im wyżej liście znajdują się na łodydze, tym ich ogonki są krótsze. Blaszka liściowa ma kształt jajowaty, w nasadzie sercowato zaokrąglona. Pęd wyrasta na wysokość nawet do 80 cm, jest kanciasty i nierozgałęziony, prosto wznoszący się do góry. Od czerwca do września rozwijają się na nim pąki kwiatowe, gęsto utkane w nibyokółkach, tworzących z pozoru kłos. Korona kwiatowa jest dwuwargowa. Na dolnej wardze wyraźnie rysują się trzy jasne plamki.

Bukwica porasta zarośla, łąki i widne lasy - dąbrowy i lasy dębowo-sosnowe. Dobrze czuje się

zarówno na glebach suchych, jak i wilgotnych. Na północy kraju jest mniej rozpowszechniona, zdecydowanie częstsza na południu. W Puszczy Białowieskiej znajdziecie ją na pewno przy wiacie widokowej na Kosym Moście. Jest rośliną leczniczą, znaną od czasów starożytnych, na co wskazuje sama nazwa gatunkowa – „officinalis” znaczy „lekarska”.