Ta piękna, wiosenna roślina otwiera kwiaty niby rozpromienione, małe kawałki słońca. Dorasta tylko do 20 cm wysokości, pojawiając się w lasach liściastych, których w Puszczy Białowieskiej mamy pod dostatkiem. Jest gatunkiem charakterystycznym dla lasów łęgowych, pojawia się też w cienistych zaroślach, na gruntach wilgotnych i okresowo zalewanych.

Pod powierzchnią ziemi rośnie nietrwały korzeń główny, który szybko zamienia się w mnóstwo mniejszych, bulwkowatych korzonków. Łodyga lekko płoży się, a w górnej części podnosi. W odcinkach nazywanych węzłami wypuszcza małe korzenie, które wrastają w ziemię. 

Liście połyskują zielenią, są okrągłe i nieco sercowate, brzegiem karbowane. Dolne umieszczone są na długich ogonkach, a górne na krótkich, co powoduje, że spotykają się prawie na tej samej wysokości. W kątach liści tworzą się pachwiny, zagłębienia, w których czasem wyrastają małe, białe bulwki, służące do rozmnażania wegetatywnego. Po obumarciu całej rośliny bulwki pozostają na ziemi i przykryte kołdrą z liści czekają na następną wiosnę. 

W rozmnażaniu generatywnym uczestniczą złociste, połyskujące kwiaty. Pojawiają się do marca do kwietnia i są zapylane głównie przez pszczoły. Jednak w naszym klimacie bardzo rzadko powstają nasiona, na co wskazuje już sama nazwa rośliny.