Należy do wdzięcznie nazwanej rodziny różowatych (Rosaceae). Z wieloletniego kłącza wyrasta ogruczolona, czerwonobrunatna łodyga, która może osiągnąć nawet 60 cm wysokości. Pędy są szorstkie w dotyku. Znając tę roślinę, można z daleka wypatrzeć ją z tłumu wiosennych kwiatów. Liście są pierzaste, poprzerywane i rozszerzające się ku szczytowi. W maju i czerwcu, na końcu każdej łodygi rozwija się po kilka kwiatowych pąków. Kielich i korona kwiatów mają piękną, ciemnoczerwoną barwę i dzwonkowaty kształt. Zwisają na szypułkach kwiatowych niby małe, rustykalne abażury. W środku mają kolor żółty i są zapylane przez owady, które dają się skusić słodkiemu nektarowi, powstającemu na samym dnie kielicha. Po przekwitnięciu rozwijają się owoce z charakterystycznym haczykiem. Ten haczyk to przystosowanie do zoochorii, czyli rozsiewania przez zwierzęta. Haczyki zaczepiają się bowiem o futerko i wędrują na gapę w nowe miejsca. Kuklika można spotkać na terenach z dość wysokim poziomem wód gruntowych, na podmokłych łąkach, w olszynach, na brzegach rzek i jezior, czy w pobliżu rowów.