Każdy z nas rozpozna tego pełnego uroku rudzielca. Wiewiórka jest powszechnie występującym w Polsce gryzoniem, równie często spotykamy ją w lasach, jak i w miejskich parkach. Nie zawsze jest też ruda, jej grzbiet może być także brązowy. Prowadzi tryb życia nadrzewny. We wspinaczce pomagają ostre pazury, a w skokach długi, puszysty ogon, który stabilizuje tor lotu.

Długość ciała wiewiórki osiąga 20-24 cm i jest niemal równa długości ogona (17-20 cm). Niewielkie rozmiary, to spory atut wiewiórki, dzięki temu może zamieszkać w opuszczonych dziuplach ptaków. Sama także buduje czasem gniazda w rozwidleniach gałęzi, a dziuple służą też jako magazyny żywności.

Wiewiórki żywią się nasionami, pędami roślin, grzybami (potrafią je nawet suszyć na gałęziach), a także jajami, pisklakami oraz ulubionymi orzechami. Nie zapadają w sen zimowy, toteż już od jesieni gryzonie te zbierają ogromne zapasy jedzenia. Część zdobyczy zakopywana jest w ziemi, przez co wiewiórki przyczyniają się do rozsiewania wielu roślin.

W ciągu roku wiewiórka może wyprowadzić nawet trzy mioty, z których rodzi się od 2 do 7 młodych. Ilość potomstwa zależy m.in. od zasobności bazy pokarmowej.