Jemioła pasożytuje na mniejszych i większych gałęziach drzew, jest zimozielona. Pędy mają kolor oliwkowozielony, z nich wyrastają liście o długości od 3 do 6 cm i do 2 cm szerokości. Żółtawe kwiaty pojawiają się od lutego do kwietnia w kątach liści, skupione w grupach. Roślina zaczyna kwitnienie po pięciu latach od wyrośnięcia. Owoce są białe z zielonawą, eliptyczną pestką w środku, zbudowane z kleistego miąższu, który bardzo łatwo przywiera do gałęzi. 

Owoce są także przysmakiem dla ptaków, które umożliwiają rozprzestrzenianie nasion na duże odległości. Gdy nasiono natrafi na odpowiednie podłoże, zaczyna kiełkować i wytwarza ssawki, którymi przywiera do drzewa - gospodarza. 

Jemioła występuje na całym obszarze Polski. Pojawia się na około 200 gatunkach drzew. Szczególnie widoczna jest na przydrożnych topolach, które osłabione suszą, są masowo atakowane. Jemioła jest rośliną pasożytującą na drzewach. Wbrew wcześniejszym przypuszczeniom, współczesne badania dowiodły, że tylko częściowo przeprowadza fotosyntezę, tak więc oprócz wody z solami mineralnymi podkrada również cukry.

Warto wspomnieć o podgatunkach jemioły białej. Najbardziej powszechna jest typowa (Viscum album ssp. typicum). Jemioła jodłowa (Viscum album ssp. abietis) występuje w granicach zasięgu jodły. Jemioła rozpierzchła (Viscum albu ssp. austriacum) wyrasta na sośnie. Wszystkie trzy niegdyś klasyfkowano jako osobne gatunki.