Nacierpek drobnokwiatowy pochodzi z Azji Środkowej. Pierwsze wzmianki o występowaniu niecierpka w Europie pochodzą z 1834 r. Hipotetycznie, w jego rozprzestrzenianiu miały swój udział ogrody botaniczne, a także szlaki komunikacyjne. Do Polski zawitał w 1850 r., o czym mówią wzmianki z Gdańska. Stopniowo przybywało stanowisk niecierpka, stał się ogrodowym chwastem i zasiedlał miejsca zmienione przez człowieka. Bardzo gwałtowny wzrost i wnikanie do lasów zaobserwowano w drugiej połowie XX wieku. Obecnie, nawet w zwartych zbiorowiskach leśnych tworzy w runie kobierce.

Uznany jest za roślinę inwazyjną, czyli niebezpieczną dla rodzimej flory. Również tutaj, w Puszczy Białowieskiej podejmuje się próby jego usuwania i ograniczania populacji na terenach chronionych. 

Jak ta niepozorna roślinka uzyskała taki efekt i dokonała udanej inwazji?

Na jej sukces składa się kilka cech i przystosowań.  Niecierpek jest rośliną, której pasują różnorodne siedliska, zróżnicowane pod względem wielu czynników, zarówno te z dużą dostępnością wody, jak i bardziej suche. Możemy więc powiedzieć, że ma szeroką amplitudę ekologiczną. Do tego produkuje naprawdę dużą ilość nasion i kwitnie przez większość okresu wegetacyjnego. 

Nacierpek zasiedla też często takie miejsca, w których brak mu konkurencji ze strony innych roślin i gdzie bez przeszkód może się rozwijać. 

Niecierpek drobnokwiatowy jest jednym z wielu obcych przybyszy w naszej florze, ale jako jednemu z nielicznych udało się wniknąć aż tak głęboko i ustalić silną pozycję.