W puszczy nie raz natkniemy się na wilcze ślady, które przypominają trop dużego psa. Opuszki palcowe u wilka są jednak bardziej rozsunięte. Wataha bardzo często porusza się gęsiego - idąc trop w trop. Będziemy więc nieraz zaskoczeni, że z jednego śladu nagle odchodzą dwa tropy.

Innym sygnałem obecności wilków są pozostawione resztki jedzenia. Wprawdzie mniejszą zdobycz wilki zjedzą w całości, lecz po większej uczcie pozostawiają kopyta, poroże, rozłupane kości, strzępy skóry, a nawet cały szkielet.

Odchody wilka, w odróżnieniu od psich, składają się także z sierści i kości. Nie zdziwmy się gdy znajdziemy je na środku leśnej ścieżki. Za pomocą moczu i kału wilki znaczą teren po którym się poruszają. W tym celu drapią też ziemię pazurami.

Wilki porozumiewają się między sobą za pomocą głosu, zapachu, systemu postaw i grymasów. Najczulszym ich zmysłem jest węch. Ciekawostką jest fakt, że przy sprzyjającym wietrze wilk potrafi wyczuć swoją zdobycz z odległości ponad 2 kilometrów.