Łosie gubią poroża wcześniej od jeleni. W pierwszej kolejności, w grudniu wieńce zrzucają najsilniejsze osobniki. Na czas nałożenia nowego poroża zwierzęta nie pozostają bezbronne.  Podstawową formą walki jest uderzanie wysoko podniesionymi kopytami, tak jakby łoś chciał w walce przygnieść przeciwnika swoim ciężarem. Jego masa może osiągać ponad osiemset kilogramów, jest długi i wysoki, wyższy nawet od żubra. Zwłaszcza bliskie spotkanie dojrzałego, silnego samca daje możliwość odczucia jego potęgi. 

Odnalezienie poroża łosia w Puszczy Białowieskiej nie jest częstym doświadczeniem, nawet wśród wytrawnych zbieraczy. Wynika zarówno z małej populacji samców, ale również z charakteru obszaru na jakich zwierzęta te występują. Są to zazwyczaj trudno dostępne, podmokłe tereny.

Białowieskie łosie bardzo rzadko nakładają typowe łopaty - najbardziej efektowne wieńce pod względem rozmiarów. Najczęściej ich poroże występuje w formie rosochy, rozgałęzionej na dwa lub trzy końce. Pospolite są tu również badylarze. 

Wielkość poroża świadczy o kondycji fizycznej samca oraz jego wieku. Młode zaczynają od niewielkiego poroża, podobnie podstarzałe samce uwsteczniają rozmiar wieńca dostosowując go do swoich możliwości fizycznych.