Łoś jest największym przedstawicielem zwierząt jeleniowatych w Puszczy Białowieskiej. Jego liczebność w ostatnim stuleciu na obszarze polskiej części puszczy nie przekraczała stu osobników. Obecnie szacuje się nawet, że może ich być tylko około pięćdziesięciu. Puszczańskie warunki z pewnością umożliwiają bytowanie większej ilości zwierząt, biorąc pod uwagę zarówno bazę żerową, duży udział terenów wilgotnych, podmokłych i mokrych łąk porośniętych łozą. Głównym czynnikiem ograniczającym swobodniejszy rozwój populacji łosia jest jednak obecność wilka. Szczególnie młode zwierzęta, po ciąży mnogiej, są trudne do upilnowania i stanowią tym samym łatwiejszy cel drapieżnika. Klępa jest w stanie obronić się przed pojedynczym wilkiem, najczęściej ucieczką w kierunku obszarów zabagnionych, gdzie wilki zazwyczaj rezygnują z pogoni. Byki wcale nie mają łatwiej. Starzy rutyniarze oczywiście wiedzą jak przejść niezauważonym, którym przesmykiem i o jakiej porze dnia bezpiecznie się posilić. Częściej więc przez drapieżniki chwytane są młodsze samce.