Takie spotkania ogląda się jak partię szachów, bo kruk i lis należą do ścisłego grona największych puszczańskich spryciarzy. Lis niby to ignoruje krucze docinki, odwraca głowę, patrzy gdzieś w dal, ale przecież doskonale widać, że ciekawość zżera go od środka. Wraca więc do ptasich krzykaczy, spoglądając to na jednego, to na drugiego. Teraz już wiadomo, że na pewno nie odpuści. Podbiega, stroszy sierść - chyba zadziałało, kruki już nie krzyczą, odlatują nieco dalej. Lis woli jednak okrążyć kłodę i sprawdzić teren z drugiej strony, czyżby przeczuwał jakiś podstęp?