Spadły na ziemię i rozpromieniły szarość zeszłorocznych łodyg i liści. Wychodzące z ziemi pędy przypominają roślinne pociski, które wystrzeliwują w górę. Płatki ułożone są bowiem w brązowy stożek łuskowatych liści, pokryty włoskami. Kwiaty otwierają się tylko wtedy, gdy pada na nie wystarczająco dużo promieni słonecznych i zamykają się w razie nadejścia chmur, czy zmierzchu. Roślina ta rozprzestrzenia się przez kłącza i nasiona, a jeśli znajdzie dla siebie odpowiednie miejsce, to licznie pokrywa podłoże. Lubi gliniaste gleby, rośnie na zboczach, w miejscach kamienistych, przy brzegach dróg i ścieżek. Pierwsze pojawiają się łodygi z kwiatami i dopiero kiedy zaczynają przekwitać, rozwijają się duże, mięsiste liście, od spodu pokryte srebrnym meszkiem, często wcale nie kojarzone z małymi, wiosennymi słońcami.

Podbiał pospolity (Tussilago farfara) odwiedzany jest przez pszczoły, którym służy za bazę słodkiego nektaru i pyłku. Żerują na nim także larwy wielu motyli. Łacińska nazwa nawiązuje do właściwości leczniczych, bowiem „tussis” oznacza kaszel, zaś końcówka „ago” działanie, wyrzucanie. Napar z liści był powszechnie stosowany, aż do czasu wykrycia w nim toksycznego i rakotwórczego działania.