Żubry w okresie zimowym dokarmiane są przez leśników sianem, wykładanym w specjalnie wybudowanych brogach. Bezpośrednio na ziemię wysypywane są także buraki cukrowe. Kiedy pokrywa śnieżna jest wysoka zwierzęta chętnie odwiedzają takie miejsca, przychodzą rano i przed zmrokiem. Nie oddalają się też zbytnio, uzupełniając dietę młodymi pędami drzew, głównie liściastych, choć bywa, że naruszą też młodniki świerkowe oraz łoziny. Jeśli śniegu jest niewiele, odgryzają zielone, przyziemne pędy ostrożenia warzywnego i innych roślin zielnych. 

Część żubrów rezygnuje z trudów zdobywania pokarmu w lesie i wyrusza na sąsiadujące z puszczą pola uprawne rzepaku. 

Od długości zimy, niskich temperatur i wysokości pokrywy śnieżnej zależy w jakiej kondycji zwierzęta dotrwają do wiosny i czy wszystkim się uda. Najtrudniejszy czas w ich życiu wypada tuż przed wiosną, kiedy są już wyczerpane ciężkimi warunkami. Szczególnie narażone są młode, jednoroczne byczki i jałówki. Zima to szczególnie ciężki czas dla samotnie poruszających się żubrów, zwłaszcza starych i osłabionych, które stają się łatwym celem wilczej watahy.