Nie tak licznie jak w rozległych, sosnowych puszczach (na przykład w Puszczy Noteckiej, czy Borach Tucholskich), ale także tutaj, w białowieskich lasach wrzos znajduje doskonałe warunki do rozwoju. Na ubogich glebach borów wrzos czuje się najlepiej, nawet jeśli są nieco podmokłe. Takich lasów w Puszczy Białowieskiej nie brakuje, są one rozsiane po całym jej obszarze.

Wrzosy są niezwykle cennymi roślinami ze względów biocenotycznych. Stanowią jedne z ostatnich, silnie miododajnych kwitnących roślin, a to ważne dla przetrwania wielu gatunków owadów Puszczy Białowieskiej.

Z wrzosem związanych jest ściśle wiele gatunków grzybów, a nawet niektóre rośliny naczyniowe. Na korzeniach wrzosów pasożytuje pszeniec leśny, a na łodygach może pasożytować kanianka macierzankowa. To wszystko sprawia, że tylko ten jeden gatunek występujący na ubogich, borowych siedliskach silnie wpływa na zwiększenie bioróżnorodności w Puszczy Białowieskiej.

Wystarczy pójść dalej i uświadomić sobie, że wrzos stanowi roślinę żywicielską dla ponad pięćdziesięciu gatunków motyli nocnych.