Szpak towarzyszy nie tylko bywalcom puszczy, znany jest też doskonale mieszkańcom miast, a zwłaszcza właścicielom sadów - jego zamiłowanie do czereśni spędza sen z powiek wielu plantatorom. Nawet budowanie coraz wymyślniejszych strachów, niespecjalnie sprawdza się w przypadku szpaka. Jest bardzo inteligentny i szybko się uczy. W kilka godzin oceni zagrożenie, a gdy tylko odkryje, że nawet najbardziej łudząco podobna do człowieka kukła w sadzie, nie reaguje na jego zaczepki, cała szpacza rodzina od razu wraca na drzewa. 

Jak twierdzą naukowcy z Uniwersytetu w Bostonie, ptak ten wyjątkowo silnie reaguje na kontakt wzrokowy. Gdy patrzymy wprost na niego, szpak od razu wyczuwa zagrożenie.

Obserwując szpaki w puszczy oraz w miejskich przestrzeniach, być może odkryjecie pewne różnice w zachowaniu. Otóż szpak jest doskonałym i niedocenianym śpiewakiem. Ma przy tym wyjątkową zdolność do odtwarzania zasłyszanych dźwięków, a odgłosy, które wydaje są zatem zależne od otoczenia, w którym przebywa. W puszczy chętnie naśladuje głosy innych ptasich gatunków, a w miastach? Tam bez problemu podchwyci dźwięk trąbiących aut i melodie miejskich arterii.